Klimaatalarm
Het was klimaatalarm. Iedereen kon meedoen met de demonstratie. We zijn misschien nog net niet te laat, was de boodschap. We moeten het klimaat redden om onszelf te redden. Volgens sommigen is het een linkse hobby. Maar feit is dat de aanhangers van de ooit voorspelde “nieuwe ijstijd” nu ver worden overtroffen door andere klimaatpessimisten. Ook de politiek wil het klimaat redden, althans, dat zeggen ze dan toch. Persoonlijke offers zijn onvermijdelijk.
Soms lijken het maar kleine offers, maar dat is maar hoe je ernaar kijkt. Zo vroeg een van mijn buren, een periodiek tijdelijke bewoner van een dijkhuisje afkomstig uit de grote stad, of ik toch geen bomen ging planten. Hij had van de bossenstrategie van de minister van Landbouw gehoord en begrepen dat alle provincies nu het planten van bomen overal moesten bevorderen om het klimaat te redden. Het verlies van het schitterende uitzicht over de percelen zou hem zeer onaangenaam treffen. Niet dat hij tegen het planten van bomen was. In tegendeel, hij was juist erg voor het planten van bomen. Maar niet in zijn blikveld. Ik kon hem geruststellen. Bovendien staat in de bossenstrategie van mijn provincie vooral waar er beslist geen bomen moeten worden geplant en dan blijft er in mijn provincie niet veel over.
En toch, om het klimaat te redden moeten we anders gaan leven, allemaal. Energietransitie is daar een belangrijk onderdeel van. Verminderen van de CO2 uitstoot. Elektrisch rijden, van het gas af. Windmolens en zonnepanelen moeten er komen, en dan ook overal. Voor het klimaat. Daar moet je wat voor over hebben.
In Amsterdam, die vooruitstrevende stad van mensen die weten hoe het verder moet met de wereld, waait het op sommige plekken veel. Eilandenwijk bij IJburg is zo’n plek. Heel geschikt voor het plaatsen van windmolen dus. Dat dacht het stadsbestuur ook. Windmolens stoten geen CO2 uit maar roepen wel gevoelens op. De assertieve Amsterdammers van IJburg wisten die gevoelens effectief over te brengen bij het stadsbestuur. Want dit was toch wel even iets anders dan stemmen op Groen Links of het overmaken van geld naar Natuurmonumenten. Persoonlijke offers? Oké. Maar er zijn grenzen. Het stadsbestuur gaat nu op zoek naar een andere locatie. Opnieuw blijkt dat het Engelse spreekwoord ”Where you stand depends on where you sit” helemaal waar. Standpunten worden bepaald door je positie. Het keiharde eigenbelang staat altijd op punten voor.
Hoeveel makkelijker is het om, vanuit je comfortabele stedelijke zetel, je uit te spreken voor het halveren van de veestapel dan te besluiten dat je vele tienduizenden euro’s gaat betalen voor het klimaatneutraal maken van je huis. De vraag hoe die boer verder moet met een halve veestapel en minder dan een half inkomen is niet jouw probleem, belasting op vlees wel. Daar ben je, net als heel veel anderen, dus tegen. Recent onderzoek liet dat zien. Windturbines en zonnepanelen horen in de buitengebieden, net als nieuwe natuur, want daar heeft toch bijna niemand er last van.
Ja, we moeten allemaal wat doen voor een beter klimaat. Maar die ander kan veel meer doen dan jij. Dat zet meer zoden aan de dijk. Dus een beter klimaat begint….. bij een boer bijvoorbeeld. Want wat die boeren allemaal nog kunnen doen? Werkelijk ongelooflijk.
